Stare Forum Rzeczypospolitej Eskwilińskiej

1. Przed Eskwinianami
Od najdawniejszych czasów wyspa nasz odwiedzana była głównie przez kupców z kontynentu, handlujących miedzią. Jednak ok. IV w. n.e. eksploatacja przestała sie opłacać, handel upadł, a wyspa wyludniła się. Niektórzy historycy stawiają tezę, że pomiędzy IX w. p.n.e. a wiekiem VII n.e. na Eskwilinii mieszkali Celtowie. Powołują się przy tym na pewne ślady kultury materialnej np. charakterystyczne wyroby garncarskie. Przeciwnicy tej teorii podkreślają jednak, że ślady są zbyt nieliczne jak na stałe osadnictwo i przypisują ich pozostawienie handlarzom miedzi.

2. Początki osadnictwa
Nowa fala ludności, której jesteśmy w głownej mierze potomkami przybyła na wyspę pomiędzy VII i VIII w. n.e. Jej pochodzenie etniczne do niedawna pozostawało zagadką, lecz ostatnio przyjmuje się, że byli to Germanie, którzy jeszcze przed przybyciem na wyspę, zetknęli się ze Słowianami i przejęli od nich język, zachowując nadal rodzime elementy kultury. Pzypadek ten przywodzi na myśl turecki lud Bułgarów, który przeszedł podobną metamorfozę. Ustrój społeczny Eskwinian (zwani tak w odróznieniu od dzisiejszych Eskwilińczyków) był dość prymitywny. Byli oni pogrupowani w rody, którymi rządzili naczelnicy klanów.
Pomiędzy VII (przybycie Eskwinian) a IX wiekiem kontakty ze światem zewnętrznym urwały się, czego przyczyną były prawdopodbnie nieznane nam bliżej problemy na kontynencie. Eskwilinia pozostawiona została samej sobie, co jednak nie przeszkodziło rozwojowi społecznemu (przejście od wspólnoty rodow-plemiennej do monarchi patrymonialnej w X w.) i powstaniu pierwszych otoczonych ziemnym wałem miast, początkowo siedzib przywódców klanów. Miasta te to - Eskwino (stolica królewska, dziś już nieistniejąca, położona w widłach Bystrej i Eskwiliny), Limba, Kalanar (dziś Jeziorsko), Bonia (na przeciwnym brzegu rzeki Eskwiny co dziś Łodzia) oraz Formicynów (nad Bystrą, u stóp Gór Wimyńskich).

3. Rozkwit wyspy
Powrót przybyszów z zewnątrz nastąpił ok. 1070 r. za czasów króla Silinga II. Przywiezione przez nich nowinki pozwoliły na rozwój rzemiosła, techniki wojennej i innych dziedzin życia. Eskwilinia wkroczyła w swój złoty wiek wraz z objęciem tronu prez króla Aldryka Wielkiego. Żył on w latach 1126-1202. Podczas swojego długiego (1148-1202) panowania wykorzystał on rozwój wiedzy szkutniczej, jaki dokonał się za jego dziadka Fanfarona i uczynił z Eskwilinii potęgę morską. Jego pierwszym posunięciem było przeniesienie stolicy z Eskwino do Kalanaru, który był wówczas prosperującym portem morskim. Aldryk Wielki organizował liczne wyprawy łupieżcze na wybrzeża kontynentu (pierwsza w 1150) i zasłynął jako postrach wybrzeży. Świetność Eskwilinii skończyła się wraz z jego śmiercią w 1202. Handel ze światem zewnętrznym jeszce prosperował przez kilkanaście lat po jego śmierci, lecz potem ,,Ludzie zza Morza" ponownie pogrążyli się we własnych problemach i zostawili wyspę samą sobie.

4. Rozbicie
Sędziwy władca podzielił wyspę między pieciu synów. Ich imiona to: Aldryk, Uno, Wima, Tarion i Kimi. Król pragnął, aby jego synowie współpracowali, podzielił więc kraj tak, iż żadne księstwo nie było samowystarczalne. Przyniosło to skutek wręcz odwrotny i doprowadziło do bratobójczych wojen. Okres ten, słynny w historiografii i literaturze, nazwano ,,Okresem 13 miesiąca roku". Wbrew romantycznej legendzie stworzonej w późniejszych latach, były to czasy zamętu, podczas których zniszczeniu uległa dawna stolica - Eskwino. Podam tu tylko kilka dat. W 1264 zniszczony został Formicynów, a jego władcy przenieśli się do Lojangu, założonego w tym celu od zera. W roku 1307, podczas oblężenia Kalanaru dokonano niezwykłej pracy inżynieryjskiej - zbudowano groblę przecinającą Zatokę Królewską, aby odciąć port od zaopatrzenia, tworząc tym samym dzisiejsze jezioro Jeziorsko. Stolicę Księstwa Północnego przeniesiono do założonego w 1227 Griffionu, a Kalanar zaczął coraz bardziej podupadać, dzięki czemu jest najlepiej zachowanym dziś miastem z czasów Aldryka Wielkiego, gdyż omijały go późniejsze walki.

5. Ostatni królowie - dynastia Kiminidów.
W roku 1361 Jerzy Kiminida z Limby ponownie zjednoczył Wyspę. Miał dalekosiężne plany - udało mu się całkowicie zniszczyć potęgę właśnie powstającej klasy feudałów (już nigdy się nie odrodziła), narzucił całemu krajowi jednolite prawo, sposób życia i rządzenia. Jednak wszystkie reformy były utrzymywane niemal wyłącznie jego srogością i siłą autorytetu. Po śmierci Jerzego zwyciężyły tenedencje odśrodkowe, a miary zniszczenia dopełnił przez nieudolną politykę jego syn, Jerzy II Kiminida, którego zabito w 1380r. Skończył sie na nim królewski ród Eskwilinii.

6. Konfederacja Eskwilińska.
Formalnie najwyżą władzą na wyspie został konsul, wybierany dożywotnio przez patrycjat miast i urzędujący w Lojangu. Głównymi problemami Eskwilinii po obaleniu króla były nieurodzaje (uprawiano nieznane bliżej zboże zwane jongle) oraz spór między biednym motłochem, a bogatszą ,,grupą trzymającą władzę". Wiąże się to z tym, że przedostatni z królów wytępił starą szlachtę, a wraz z nią stosunki feudalne. Jak to opisał Karol Marks: ,,Eskwilinia była jednym z pierwszych krajów tym rejonie świata, w którym stosunki feudalne zastąpione zostały przez wczesne stosunki kapitalistyczne. O ile bowiem gdzie indziej rozkład starych stosunków i wejście na wyższy poziom formacji społeczno-ekonomicznej odbywały się ewolucyjnie, na Eskwilinii została przeprowadzona wspierana przez króla rewolucja burżuazyjna" Nowa elita zazwyczaj jest gorsza od tej starej, a w dodatku nie krępowały jej żadne zobowiązania opieki czy wsparcia wobec dawnych chłopów, którym zerwano z nóg kajdany wraz z butami.
Od końca XV na wyspę zaczęli przybywać obcy kupcy, zyskując coraz większe wpływy. Stosunek różnych warstw społecznych do przybyszów był rozmaity - patrycjatowi i średniej warstwa mieszczan sprzyjał rozwój handlu, biedniejsi mieszkańcy miast byli wrodzy zarówno patrycjatowi, jak i kupcom zagranicznym, a chłopi odnosili się do cudzoziemców obojętnie, kpiąc najwyżej z ich dziwnych zwyczajów. Dwie główne nacje kupców to Duczanie (przybyli jako pierwsi i początkowo mieli największe znaczenie, w 1516 założyli faktorię Port Eagle) oraz Ispalowie (z biegiem czasu coraz mocniej godzący w monopol Duczanów; ich stolicą na wyspie było Grodno założone w tym samym roku co Port Eagle). Napięcie między tymi dwoma nacjami spowodowało wybuch wojny handlowej w 1590. Toczona ze zmiennym szczęsciem zakończyła się wygnaniem Duczanów przez Ispalów w 1628. Zniszczeniu uległa dolina rzek.

5. Rządy Ispalów
Zmienne koleje wojny handlowej wypełniły rządy czterech konsulów. Wszyscy oni, z wyjątkiem van Nijna, byli rodowitymi eskwilińczykami, lecz po śmierci Fryderyka z Derb, konsulem został Ispalczyk Pedro Gomelez. Duczanie bądź zostali wycięci, bądź wyjechali, a tylko nieliczne rody zdołały zachować jako taką pozycję. Drobne powstanie eskwilińskich wolnych chłopów przeciw napływowi cudzoziemców zostało krwawo stłumione, a wyższe klasy mieszczaństwa podporządkowały sie nowym władcom, zwabione ,,złudnym blaskiem okupanckich orderów i złota". Tak więc Ispalowie opanowali wyspę. Ich polityka była inna od dotychczasowej - z biegiem czasu handel tracił na znaczeniu na rzecz wielkich plantacji zakładanych przez szlachtę Ispalów. Wzrosła rola Kościoła, czego przykładem swoista ,,szara eminencja" - Fernando biskup Hernandes z Grodna.
Po śmierci konsula Gomeleza, aby nie drażnić tubylców, godność tę piastowali aż do samego końca eskwilińczycy, wielu ze zispalowanego mieszczaństwa i szlachty jak pokazują nazwiska. Były to marionetki, a zakres ich realnego władztwa wciąż się kurczył. Z czystej potrzeby praktycznej metropolia w 1647 nadała więc wyspie gubernatora. Z inicjatywy jednego z nich, Consuelio Cezaram, w 1700 roku założono Eskwilingrad, obecną stolicę. Do roku 1747 (kiedy skończono z fikcją niepodległości) istniał więc dualizm - pozornie wyspa była niepodległa, zachowywano tradycyjne uroczystości, potwierdzono formalny prymat konsula nad całą wyspą (tak historia ironicznie zakończyła spór między Lojangiem i prowincją), ale rzeczywistą władzą był gubernator.

6. Upadek Ispalów
Po początkowym rozwoju wyspa zaczęła gnuśnieć gospodarczo ponieważ potrzeby metropolii działały jako hamulec, a gospodarka i kultura oparte na rolnictwie mają tendencję do popadania w stagnację. Już w chwili likwidacji formalnej niepodległości widoczne były symptomy kryzysu. Gdy na przełomie wieków XIX i XX doszło do odrodzenia świadomości narodowej eskwilińczyków, metropolia wydawała się już bardzo oddalona. W wieku XIX kolonizatorzy całkowicie, z wyjątkiem szlachty, zlali się z autochtonami, ale opór szlachty, bojącej się utracić wpływy, uniemożliwił odzyskanie niepodległości.
W wieku XX żądania społeczno-politycznych zmian narastają od lat dwudziestych, aż doprowadzają do zniesienia politycznego monopolu szlachty (dopiero w 1943!), a w 2009 r. odrzucenia z dawna nominalnego władztwa metropolii i proklamowania Rzeczypospolitej.

Bogata i bardzo ciekawa historia Smile