Stare Forum Rzeczypospolitej Eskwilińskiej

Dziś będziemy mówić o niemieckim oświeceniu. Ze względu na bardzo ciekawy dorobek tej epoki, będziemy poruszać się "krajowo", gdyż w tamtych czasach to właśnie kraj z którego pochodzono w ogromnej mierze kształtowały poglądy i nurty filozoficzno- etyczne. Dziś- Christian Wolff.

W swoim głównym dziele "Wstępna rozprawa nad filozofią w ogólności" (Einleitende Abhandlung über Philosophie im allgemeinen) dzielił nauki na trzy następujące rodzaje:
Pierwszy: Filozoficzne, które są najwyższym typem poznania i podają racje istnienia rzeczy. Tylko te nauki są prawdziwe i jasne.
Drugi: Historyczne, które dotyczą rzeczy istniejących i uchwytnych w empirycznym doświadczeniu. Są one niepewne, ale potrzebne, gdyż dostarczają materiału badaniom filozoficznym.
Trzeci: Matematyczne, mówiące o ilości.
Podobnie i nauki dzielił na teoretyczne i praktyczne.
1) Teoretyczne to ogólna nauka o bycie (ontologia) oraz trzy szczegółowe nauki o rodzajach bytów: kosmologia, psychologia i teologia.
2) Praktyczne zaś składały się z etyki, polityki i ekonomiki.
Jego filozofia opierała się na racjonalizmie. Pierwszą zasadą nauki miała być zasada sprzeczności z której wywodził zasadę racji dostatecznej. Filozofia była dla niego "nauką o wszystkim, co jest możliwe. Możliwie zaś jest to, co bez wewnętrznej sprzeczności może być nazwane". Ta przyjęta przez niego definicja usprawiedliwiała rozszerzenie filozofii na dziedziny, które dotąd nie były dotąd nie były przedmiotem zainteresowania filozofii, jak choćby prawo. Przyznawał jednak, że nauki racjonalne traktują jedynie o możliwości a nie rzeczywistości, jednocześnie zaś był daleki od idealizmu, gdyż nie odrzucał doświadczenia zmysłowego, lecz postulował jego zgodność z rozumem. System ten odpowiadał naturalnemu obrazowi świata, dzięki czemu mógł on w dziedzinach praktycznych, takich jak polityka czy religia wykazywać zgodność racjonalnych danych rozumowych ze stanem faktycznym. Na tej systematycznej podwalinie rozwijał on interesujące go tematy, które przyniosły mu wielką popularność.
Znaczenie Wolffa dla historii myśli i kultury XVIII w. jest nie do przecenienia. Opracowana przez Wolfa doktryna filozoficzna miała charakter eklektyczny i praktyczny. Usiłował on pogodzić wiarę w prawdy objawione z nową, racjonalistyczną filozofią i nauką, co udało mu się lepiej, niż teologom i filozofom katolickim. Uważał, że tylko połączenie myślenia racjonalistycznego i wyników uzyskiwanych przez rodzące się nauki ścisłe z prawdami wiary może uchronić te ostatnie przed wpływami deizmu.

Za tydzień reszta oświecenia z wyłączeniem Immanuela Kanta. jemu poświęcimy kilka, albo kilkanaście odrębnych wykładów....